Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Κουρασμένη, αλλά Άνοιξη

Φλέγεται κανείς;


Αν κρίνω από τις συζητήσεις στις ταβέρνες και τα μπαρ, μάλλον βιώνουμε μια περίοδο σιγανής απομάκρυνσης από το πάθος, το θάμβος και τους εσωτερικούς κρότους. Πλέον, οι ιστορίες καθημερινής τρέλας και συλλογικής παράκρουσης πληθαίνουν τριγύρω και δεν αποφεύγεται η διασταύρωσή μας με κάποιο ανθρώπινο δράμα, απόλυσης, ανεργίας ή δυσκολίας, που σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με τη μετα-μνημονιακή μας πραγματικότητα.

Όμως, έρχεται Άνοιξη, έστω ταλαιπωρημένη, έστω βαρύθυμη, έστω σερνάμενη. Εαρ αειπάρθενο, καταπώς το ήθελε ο Καρούζος, και έρχεται η ώρα να σκορπίσουμε και πάλι το αίμα μας σε πολύτιμες τρέλες. Η ανάγκη για αυτοάμυνα προκαλεί την επιθυμία για σωματική διέξοδο από τα συμπαρομαρτούντα της κρίσης.

Γιατί θα πρέπει να ομολογήσουμε ευθαρσώς, δίνοντας ο ένας οξυγόνο στον άλλο, ότι σ' αυτή την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση, δεν της επιτρέψαμε, κάποιοι που ακόμη τιναζόμαστε σε απροσδόκητα τσιμπήματα, να γίνει κρίση σωματική και κρίση βλέμματος. Συνεχίζουμε, να διαβάζουμε, να γράφουμε, να βλέπουμε βαθιά, να ακούμε μ' ανοιχτά αυτιά, να συζητάμε γύρω από μπουκάλες, να φιλάμε, να αφήνουμε κομμμάτια ύπαρξης εδώ κι εκεί, όπου μας στέλνει ο πεπρωμένος κόσμος μας.

Κάποιοι φίλοι νοίκιασαν νέο σπίτι, ένας κολλητός απολύεται στη Λήμνο, ένας άλλος σμίγει ημιπαράνομα με έναν ωραίο πόθο στο Ιόνιο, ο άλλος την Τρίτη του Πάσχα βαφτίζει τα δίδυμα κοριτσάκια του, ένας αγαπητός καθηγητής Πανεπιστημίου ετοιμάζει διάλεξη για τον "ρόλο του διδάσκοντος στην άγονη εποχή του σκεπτικισμού-μηδενισμού", ο άλλος βρήκε καινούργια φιλαράκια και παίζουν τις νύχτες σε ένα σπίτι μακριά από την Αθήνα Θανάση Παπακωνστανίνου. Και εμείς εδώ είμαστε, ανοίγουμε τα πουκάμισα, αναμένουμε τον ήλιο, αλλά και εμάς μας περιμένουν οι θάλασσες, έτοιμοι για νέα αινίγματα και ανοίγματα στις ξέθολες γραμμές των οριζόντων. Χθες, στο Black Duck της Πλατείας Καρύτση, σε λιτό και ατμοσφαιρικό δείπνο δυο ατόμων, ενός αρσενικού και ενός θηλυκού, πίνοντας ροζέ "Βιβλία Χώρα" ξετυλίχτηκαν οι εικόνες της εαρινής αισιοδοξίας. Φεύγοντας, η φωνή της Εντιτ Πιάφ όλο και πιο δυνατή καθώς πλησιάζαμε και καθώς η βροχή πασπάλιζε τους δρόμους, μας οδήγησε σε μπάρ-τρύπα για δυο βιαστικές σφήνες, όσο κρατάει ένα τραγούδι. Η νύχτα έκλεισε στο γνώριμο στέκι με τη λαίλαπα να παίρνει εκδίκηση.

Ανέκδοτος Μίλτος Σαχτούρης:

ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
Έρχεται φέτος κουρασμένη
η Άνοιξη
κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της

Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν

αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
να τους στραβώσει.



1 σχόλιο: