ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΑ ΑΥΘΑΔΗΣ

Στροβιλίζομαι σε μια δίνη από γεγονότα που αδυνατώ να διαχειριστώ. Είπα να πάψω να γράφω για λίγο, αφού και η γραφή-μυθοποιημένη κι αυτή, όπως τόσα άλλα- έγινε κι αυτή πληγή. Ανήκω στο είδος των Σκορπιών που για να μην τσιμπήσουν τον άλλον αυτοδηλητηριάζονται λαίμαργα, οπότε τελευταία μηρυκάζω το αίμα μου.

Αισθάνομαι να έχει στερεοποιηθεί γύρω μου μια λάβα υπερεκχειλισμένη, από ένα ηφαίστειο που κάπνιζε καιρό. Έφτασα στα 30 για να βιώσω τώρα μια ετεροχρονισμένη αγωνία για τη σχέση της ατομικής μου ταυτότητας με την κοινωνική πολλαπλότητα. Με απειλεί η ραδιενέργεια της εποχής και του τόπου μου, που ενίοτε του αισθάνομαι να είμαι βάρος και ενίοτε τον αισθάνομαι πάνω μου σαν βάρος. Αν, όπως λέγεται, είμαι ένα προβληματικό και προβληματισμένο άτομο που μάλλον σε άλλη εποχή ζει και άλλη εποχή βιώνει, οφείλω απέναντι στην ιστορία μου τη σιωπηλή παραδοχή της ήττας. Άλλωστε, τόσα χρόνια γι’ αυτή προετοιμαζόμαστε και ας μη θέλαμε να το πιστέψουμε, με τα διαβάσματα, τα ακούσματα και τις κρίσιμες επιλογές της ζωής μας, επαγγελματικές και προσωπικές. Για να είναι γαλήνια και σώφρων τώρα η αντιμετώπιση. Επικεφαλής ενός ρομαντικού σχεδίου για τη ζωή που κατά βάθος, ίσως, δεν χωρά άλλους, επέμενα με δονκιχωτικό πάθος να συντονίζω τους πόθους μου με την ηθική της ευθύνης, αισθανόμενος υπόλογος τόσο στον Κάντ όσο και στον Φουκώ.

Τώρα, τα περήφανα άλογα, οι επιθυμίες μου, γονάτισαν χάμω.

Θα περιμένω την Άνοιξη και τις θάλασσες, θα περιμένω την αλλαγή τριγύρω και μέσα, γιατί έτσι έχω μάθει και αυτό το «έτσι έχω μάθει» θέλω να είναι το τελευταίο μου καταφύγιο. Ο καιρός του κυνηγιού έχει αρχίσει όμως. Ποιος θέλει να είναι κοτσύφι σε τέτοιους καιρούς;

…………….

…………….

…………….