Εγώ και οι φίλοι μου δεν προσδοκούσαμε κάτι από αυτές τις εκλογές. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχουμε πιστέψει πια ότι μέχρι να αρχίσει να στερεοποιείται αυτή η δαιμονισμένη ρευστότητα των καιρών πάντα έτσι θα συμβαίνει. Οι εκλογές ήρθαν πάλι για να συμβολίσουν την παρακμή, να την απεικονίσουν με χίλια χρώματα. Αυτά τα λεφούσια από υποψηφίους και ψηφοφόρους ευεπίφορους να ψηφίσουν τον ξάδερφο, τον κουμπάρο, τον φούρναρη και τον φαναρτζή της γειτονιάς, σ' αυτούς τους ρευστούς καιρούς του «anything goes» που μας έλαχε να ενηλικιωθούμε, αυτή η κατάντια είναι η παρακμή της μαζικής δημοκρατίας. Οι εκλογές δεν αφορούν κανέναν πια παρά μόνο τους υποψηφίους. Κι αν δεν ξεχειλώνονταν τα ψηφοδέλτια με ονόματα επί ονομάτων, η αποχή θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Δεν υπάρχει σοφή ψήφος στις εκλογές. Δεν υπάρχει σοφός λαός. Μπροστά στην κάλπη υπάρχει μονάχα φοβισμένος σύγχρονος άνθρωπος. Ο αμόρφωτος, ο απαίδευτος, που δεν έχει θητεύσει σε κείμενα και διαλόγους, σε φιλίες και έρωτες και στην κάλπη αισθάνεται ότι βρίσκεται μπροστά στον καθρέφτη του. Το χειρότερο είναι ότι οι πολίτες της κουρασμένης δημοκρατίας μας μου φαίνονται έτοιμοι σήμερα να δεχτούν ακόμα και την κατάργηση των εκλογών και τον διορισμό αντιπροσώπων με ένα προεδρικό διάταγμα και όποιον άλλο ολοκληρωτισμό μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ωστόσο οι φίλοι μου κι εγώ πήγαμε να ψηφίσουμε. Επηρεασμένοι από μια προ-μετανεωτερική, ντεμοντέ ιδέα ότι αν δεν πας να ψηφίσεις ενισχύεις το τέρας. Και πήγαμε χωρίς πίστη και χαρά, με τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον». Εμείς οι Αθηναίοι είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε 7 «αριστερά», κατά την αυτοπαρουσίαση τους, ψηφοδέλτια. Είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο σταλινισμό και την καταστροφή του ορθού λόγου (Παφίλης), στη σχιζοφρενική κατάθλιψη (Αλαβάνος), την μαγκιόρικη ποδοσφαιρική Αριστερά (Ψαριανός), την τηλεοπτική και ακαλαίσθητη Αριστερά (Μητρόπουλος), τη light οικολογία των θολών νερών (Διάκος), τη φαντασιωνόμενη επαναστάσεις και γραφική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (Χάγιος) και την κεντροαριστερά του ουίσκι και της αφέλειας (Δημαράς). Κάποιοι από μας διαλέξαμε με κρύα καρδιά να αφήσουμε τα πρόσωπα στην άκρη (γιατί αν δίναμε σημασία απλώς δεν θα ψηφίζαμε κανέναν) και να ψηφίσουμε κατάσταση και προοπτική σκεπτόμενοι μόνο το από που θα μπορούσε να έρθει το καινούργιο και ελπιδοφόρο. Από τη σύμπλευση ποιών δυνάμεων δηλαδή. Κάποιοι αποφασίσαμε να τιμωρήσουμε τους δικούς μας που είναι χίλια κομμάτια ενώ ο κόσμος τους θέλει ενωμένους.
Τελικά, ειπώθηκε βαρύγδουπα ότι ο μεγάλος νικητής των εκλογών είναι η αποχή. Και κάτι φιλαράκια που περνάμε καλά μαζί αλλά έχουν επαναστατικές φαντασιώσεις και φοράνε όμορφα μαύρα ρούχα έσπευσαν να πανηγυρίσουν. Όσοι πανηγυρίζουν με την αποχή θα τους καλούσα να κάνουν μια συγκέντρωση όλοι μαζί να γνωριστούν, να δούνε όλοι μαζί ποιοι είναι. Εύκολο είναι στην εποχή του blogging και των τέλειων μέσων. Γιατί δεν το τολμούν, για να καταλάβουμε όλοι τι εστί αποχή και πόσο απαίσια ανομοιογενές σύνολο συγκροτούν. Στην ενασχόληση με την πολιτική το κυρίαρχο αίσθημα είναι αυτό του συν-ανήκειν. Και το συν-ανήκειν στην αποχή είναι κοντά στο πρόσωπο του τέρατος. Όπως και το συν-ανήκειν άκριτα και τυφλά σε κόμματα που έχουν ξοφλήσει.
Πλέον οι Κυριακές των εκλογών είναι κι αυτές αδιάφορες και μελαγχολικές. Η γιορτή της δημοκρατίας αποπνέει την αύρα καταναγκαστικού εορτασμού συμβιβασμένου ζεύγους. Κανείς δεν εκπροσωπεί κανέναν και όλοι επιβιώνουν σε ένα σκηνικό παραλυμένο, ανίκανο να συντηρήσει τον εαυτό του που απλώς υπάρχει γιατί απλώς δεν μπορεί… να μην υπάρχει τίποτα. Βαρεθήκαμε να περιμένουμε το παρατεταμένο τέλος της Μεταπολίτευσης και την...αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού.
Οι μόνοι που δικαιούνται να πανηγυρίζουν σ’ αυτές τις εκλογές είναι το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Κάποιοι ξεσκονίζουν τα σφυροδρέπανα χωρίς να ενοχλούνται από τη διαστροφή της ιστορίας και τον ακαλαίσθητο πολιτικό λόγο που εκπέμπει αυτό το ανιστορικό κόμμα. Με τη Χρυσή Αυγή να παίρνει 5% στο Δήμο της Αθήνας, απενοχοποιείται εντελώς και η ψήφος στον ΛΑΟΣ και το πολιτικό σκηνικό μετατοπίζεται προς τα δεξιά. Και τα μαντάτα που θα έρθουν τις επόμενες μέρες θα δείχνουν και την ηλικιακή σύνθεση του τέρατος. Και εκεί θα δούμε τη διείσδυση του τέρατος στις νεότερες γενιές. Ρωτήστε να μάθετε τι γίνεται στα Λύκεια; Ρωτήστε τι παίζει στο 16ο Λύκειο στους Αμπελόκηπους. Εμείς που είμαστε καθημερινά στα σχολεία το ξέραμε από καιρό. Το βλέπαμε να έρχεται. Και χάναμε τις μάχες από έναν εχθρό ασύλληπτης βλακείας. Πριν λίγες μέρες σε Λύκειο του Πειραιά, στο δεύτερο μου κιόλας μάθημα, δέχτηκα λεκτική επίθεση από 7-8 μαθητές ενός τμήματος Γ' Λυκείου καθώς στο μάθημα της Ιστορίας προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως η έννοια "εθνικισμός", ενώ εμφανίζεται ιστορικά με θετικό πρόσημο τον 19ο αιώνα βγαλμένη από τις ιδέες του Ρομαντισμού και της Γαλλικής Επανάστασης και συνδεμένη με τη δημιουργία εθνών-κρατών, μετατρέπεται σταδιακά σε εφιάλτη, ιδίως από όταν αρχίζει να συμπορεύεται με τον ναζισμό και τον φασισμό. Στο συλλογικό πολιτικό φαντασιακό των πιτσιρικάδων ο Χρυσαυγίτης είναι ο επαναστάτης που πάει κόντρα στο σύστημα, βρίζει και παίρνει το νόμο στα χέρια του. Η Αριστερά για τον 18άρη είναι συστημική, συμβιβασμένη και προσκυνημένη σε όλες, μα όλες, τις εκδοχές της.
Κρίμα που δεν έχουμε καταλάβει ακόμη τι εποχή βιώνουμε. Το τέρας που χρόνια τώρα δουλεύει υπογείως, σήμερα βγαίνει στην επιφάνεια και μπαστακώνεται στις σύγχρονες κοινωνίες. Το τέρας έχει όνομα και λέγεται φασισμός. Φασισμός αισχίστου είδους που δεν ζητάει μόνο να φύγουν οι ξένοι από την Ελλάδα αλλά ζητάει με καδρόνια και ελληνικές σημαίες κομμένα κεφάλια μεταναστών και υποστηρικτών τους. Και το χειρότερο συναίσθημα βέβαια δεν είναι ότι βλέπουμε το πρόσωπο του τέρατος μπροστά μας. Το χειρότερο είναι η φοβία που έχουμε μήπως το έχουμε ήδη συνηθίσει.
Το αντιφασιστικό μέτωπο και όχι η οικονομική κρίση θα ενώσει πάλι την Αριστερά, όπως στο Μεσοπόλεμο. Όμως φοβάμαι πως θα είναι αργά. Μέχρι τότε ας αρχίσουμε να διαβάζουμε βιβλία και τα μηνύματα των καιρών. Γιατί τα μηνύματα των εκλογών είναι θολά και δεν διαβάζονται.
