Ατύχημα

Μια φορά κι έναν καιρό ένα τεράστιο παιδί μου χάρισε το ζεστό της αίμα/

και μπήκα στο παραμύθι της σαν λευκός κύκνος/

από το παράθυρο/

όμως εκείνη ήταν άγγελος/

και κρύωνε/

και δεν άντεχε το παράλογο/

και τα βράδια που ανάβαμε τζάκι στο κρεβάτι της/

καίγονταν τα φτερά της/

κι εγώ είχα αστάθεια στο βλέμμα/

όμως εκείνη κάτι βρήκε και ερωτεύτηκε/

τη φωνή μου/

εγώ πάλι τα κόκκινα μάτια της/

κι εκείνη μου σκελέτωνε το μέλι που έσταζα/

έκοβε με το μαχαίρι και μοίραζε τα λόγια μου/

γιατί σαν άνεμος και νερό που ήταν/

της άρεσαν τα τραγούδια και/

ήξερε από την παλιά ζωή της/

«πως ένα κορμί δεν είναι μόνο αγκαλιά/

είναι μια πατρίδα που θα γίνει/

ξενητιά»/.