Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Η Θάλασσα στο Σύνταγμα

Αλλόκοτο καλοκαίρι το φετινό. Μας κλείνει το μάτι η εξεγερσιακή προοπτική που διανοίγεται καλοκαιριάτικα σε μια εποχή που είχαμε συνηθίσει να ζούμε την εξέγερση των σωμάτων και να προετοιμάζουμε τις θερινές διακοπές στις θάλασσες και τα λαγκάδια της ελληνικής επικράτειας. Είχα τις υποψίες μου, αλλά τώρα πια το εμπέδωσα. Στις θάλασσες δεν βουλιάζαμε για να ζήσουμε αυτή την ψευδαίσθηση ελευθερίας και ολιγόωρης φυγής απο την πραγματικότητα. Πηγαίναμε και βάζαμε το κεφάλι μας κάτω από το νερό μπας και μπορέσουνε τα κύματα να πάρουν μακριά τη συννεφιά του βλέμματος, το ασύμμετρο βάρος της καθημερινότητας. Τώρα πια όμως δεν χρειαζόμαστε τη θάλασσα. Γιατί τώρα πλημμυρίζουν οι δρόμοι και οι πλατείες. Και πρέπει να είμαστε παρόντες.

Τώρα θα πάμε στην πλατεία Συντάγματος, γιατί έχουμε ραντεβού με την Ιστορία. Γιατί τώρα διαμορφώνεται ένα νέο συλλογικό υποκείμενο και όλες οι περίπλοκες ατομικές μονάδες του είμαστε ισάξιες συνιστώσες. Οφείλουμε να είμαστε εκεί και θα είμαστε. Γιατί τώρα είναι η ώρα της δράσης που χρόνια περιμέναμε όσοι δεν μας χωράγανε τα κομματικά στεγανά. Γιατί στις 15 Ιουνίου (πιθανή ημερομηνία ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου στη Βουλή) πρέπει να είμαστε 1.000.000 άνθρωποι απέξω και τώρα πια είναι εφικτό! Και να ζητήσουμε:

1. πτώση της κυβέρνησης
2. εκλογές
3. κατεδάφιση της μνημονιακής πολιτικής και των συνοδοιπόρων προθύμων κομμάτων.
4. ενότητα της Αριστεράς σε ένα μίνιμουμ συμφωνιών και δυναμική προσέγγιση των φευγάτων από το ΠΑΣΟΚ με τη ριζοσπαστική Αριστερά
5. την ένταξη των σοβαρών διανοουμένων, που διατηρούν υψηλή αξιοπρέπεια και πατριωτικό αίσθημα, στο κίνημα με σοβαρές και ρεαλιστικές προτάσεις εθνικής ανασυγκρότησης. Από την οικονομία και την παιδεία μέχρι τους θεσμούς της Δικαιοσύνης και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Όλα με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας.

Προς θεού, ούτε αυταπάτες τρέφω ούτε τα "χειμερινά ανάκτορα" βλέπω να πέφτουν. Προπαντός με αγανακτεί το θέαμα της χασισοκατάστασης και της τσίκνας από τα σουβλάκια, με ενοχλεί το κιτς θέαμα αλλά και η έλλειψη ενός κέντρου και ενός άξονα αναφοράς στο υποτίθεται διεκδικητικό μέτωπο του κινήματος που συχνά δείχνει να χάνεται στη μετάφραση του...διαδικαστικού. Μεταμοντέρνο πανηγύρι δείχνει ώρες ώρες το κίνημα και με ξενίζει, μου επαναφέρει τις αμφιβολίες και τους δισταγμούς. Με αγανακτεί το ίδιο η υποκρισία των διανοουμένων της Τρίτης, του Μίκη και ένιων που μοιάζουν απόγονοι των Λωτωφάγων. Δεν είναι αυτό που θέλουμε στο Σύνταγμα, όσοι παραμένουμε πιστοί στη γοητεία του λόγου, της οργανωμένης και συνειδητοποιημένης έκφρασης, του συγκροτημένου, του συγεκριμένου, του κοινωνικά ώριμου και επωφελούς.

Αλλά θα είμαστε εκεί. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί το κίνημα αυτό πρέπει να στηριχτεί, να ενισχυθεί και να παραμείνει στο πολιτικό παιχνίδι ως θετικός αστάθμητος παράγοντας. Ξέρω κάποιοι θέλουν εδώ και τώρα λύσεις. Λυπάμαι, αλλά ας μην περιμένουμε τρελά πράγματα. Το πιο ρεαλιστικό που ίσως διαφαίνεται είναι να επιβάλλει το κίνημα μια κατάσταση αλλαγής στη στάση των κομμάτων της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Πολύ δύσκολα θα  προκύψει κάτι μέσα από τα αντιφατικά σπλάχνα του ίδιου του κινήματος. Το πολιτικό σύστημα αυτή τη στιγμή πατά σε απόλυτο κενό. Και η δημοκρατία, ως γνωστόν, τα απεχθάνεται αυτά.

Συνεπώς, απόψε το βράδυ, μετά τις 9, ο Πανωλεθρίαμβος σας δίνει ραντεβού στο Σύνταγμα. Θα είναι εκεί και η Ιστορία....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου