Παρασκευή 5.12.2008

* Είναι μυστήριο αλλά τον Νοέμβρη πάντα βρίσκεις χρόνο για γράψιμο. Και όταν πια έρχεται ο Δεκέμβρης, ο μήνας ο σκληρός, το χέρι σου έχει σφίξει και έχει πιάσει την ρυθμική και νευρική κίνηση που απαιτείται για να γεμίσει τα μαύρα Moleskine.

* Σ’ ένα παλιό περιοδικό διάβασα κάτι αρκετά καλό και κόντρα στη βαρετή σοβαροφάνεια της συνοφρυωμένης διανόησης. Ο γλυκύτατος Στέφανος Ροζάνης έδωσε έναν ορισμό του ΓΕΛΙΟΥ. Αντιγράφω:

«Το γέλιο είναι το άνοιγμα του ανθρώπου στον άνθρωπο: είτε θετικά ως κίνηση χαράς και αποδοχής προς τον άλλο, είτε αρνητικά ως απόρριψη, ως απομάκρυνση, ως αποχωρισμός. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το γέλιο είναι το ξέσπασμα των συναισθημάτων, μια ιδιαίτερη στάση του πνεύματος απέναντι στον κόσμο: ένα ιδιαίτερο είδος στοχασμού και αναστοχασμού. Πρέπει κανείς να γελά φιλοσοφώντας, έλεγε ο Επίκουρος».

* Ήμουν σε δίλημμα. Απόψε, τι θα προτιμούσα να ικανοποιήσω; Την απολλώνια ή τη διονυσιακή πλευρά του εαυτού μου; Τελικά πήγα και στα δυο.

* Απόψε στη Στοά του Βιβλίου ο Δάσκαλός μου, ο Λαοκράτης Βάσσης, παρουσίαζε το καινούργιο του βιβλίο: «ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ». Το πάνελ των ομιλητών εκρηκτικό. Στάθης, Πανούσης, Ξυδάκης, Γιατρομανωλάκης, Κωνσταντόπουλος. Ο χώρος κατάμεστος, πολύς κόσμος όρθιος. Η επίσημη Αριστερά χαρακτηριστικά απούσα. Από τον Συνασπισμό είδα μόνο τον Γιάννη Μπαλάφα. Οι ηλικίες όλων τεράστιες. Πρέπει να είμαι με μεγάλη διαφορά ο μικρότερος εδώ μέσα. Αλήθεια, πόσες φορές έχω ζήσει αυτή την παράξενη φάση;

* Ο Στάθης μιλάει πρώτος. Ο λόγος του είναι το ίδιο γοητευτικός με τα γραπτά του. Κατακεραυνώνει το πόνημα της Ρεπούση και βγάζει το άχτι του για την αγραμματοσύνη και την ημιμάθεια που μας κυκλώνει. Ωραία τα λέει: «Κάποτε όποιος έγραφε κατέβαζε 100 βιβλία από τη βιβλιοθήκη για να πει μια κουβέντα». Μας εξηγεί πολύ πειστικά ότι το πιο δύσκολο από όσα μας συμβαίνουν σήμερα είναι το να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να κινδυνεύεις, το να διατηρείς την ευαισθησία σου χωρίς να λοιδωρείσαι. Κατεβαίνει από το πάνελ πανηγυρικά: «Όπου ακούτε ο καπιταλισμός πεθαίνει, αυτό σημαίνει ο καπιταλισμός παλινορθώνεται»!

* Τον λόγο παίρνει ο Νίκος Ξυδάκης. Η πιο ροκ γραφίδα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Έχω ξεκοκαλίσει τα κείμενά του. Σήμερα θα επιμείνει στην αμφίθυμη σχέση Αριστεράς και ελληνικότητας. Μ’ αρέσει ο λόγος του γιατί σ’ αυτόν συναιρούνται το αισθητικό και το πολιτικό. Όποιος με ξέρει πάνω από τρεις μήνες, καταλαβαίνει γιατί λατρεύω την πένα, το πνεύμα και το στυλ του Ξυδάκη.

* Ο Γιώργης ο Γιατρομανωλάκης ήταν στο Πανεπιστήμιο ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα του χεριού καθηγητές που σεβόμουν και θαύμαζα για τη δουλειά τους. Κάποιες φίλες εκείνων των χρόνων (1999-2004) τον έβλεπαν ως είρωνα και σνομπ. Εγώ πάλι, καμιά φορά, μπορώ να τη συγχωρήσω την ειρωνεία, όταν διατυπώνει άποψη. Με ενοχλεί περισσότερο η απαιδευσιά και η βαρεμάρα. Ο κύριος καθηγητής το λέει απροκάλυπτα: «Η Αριστερά πάσχει από το σύνδρομο του κακού καθηγητή. Ο κακός καθηγητής βλοσυρά και περίπου χαιρέκακα κοκκινίζει τις κόλλες των μαθητών του. Σπανίως όμως προβαίνει και στη διατύπωση υποδείξεων, προτάσεων». Σωστός κι αυτός. Νομίζω ότι όποιος ανοίξει το στόμα του για να ασκήσει κριτική στην Αριστερά, ό, τι και αν πει, μέσα θα πέσει.

* Ο πρώην πρόεδρός μας, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος θα δώσει μια άλλη διάσταση για την κακή μας την τύφλα: «Το 1989 που ο κόσμος κλυδωνιζόταν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, εμείς εδώ ασχολούμασταν με το Σκάνδαλο Κοσκωτά. Το 2008 που εκδηλώνεται η παγκόσμια οικονομική κρίση, εμείς ασχολούμαστε με την οικονομική κρίση». Τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε…

* Τελευταίος ανεβαίνει ο Δάσκαλός μου. Κοιτώ τη βαριά και περήφανη περπατησιά του και τον καμαρώνω, αισθανόμενος πολύ τυχερός που για έναν ολόκληρο χρόνο, στα 18 μου, τον άκουγα 3 ώρες τη βδομάδα να μιλάει και το στόμα του να ξεδιαλύνει όλες τις συγχύσεις της εφηβείας μου. Μιλά με συστολή, άκουσε πολλά καλά λόγια είναι αλήθεια, που μόνο να τρομάξουν μπορούν έναν άνθρωπο σαν κι αυτόν. «Κάθε φορά που ο λαός ζορίζεται, αντλεί δύναμη από την ψυχή. Η ψυχή μας είναι ο πολιτισμός μας. Αν χαθεί κι αυτή, καήκαμε».

* Τελειώνοντας, στο χειροκρότημα, είχα την αίσθηση πως απόψε πήρα καθαρό οξυγόνο. Νομίζω ότι παρακολούθησα την πιο σημαντική πολιτική εκδήλωση της ζωής μου. Κάτι έγινε απόψε. Όμως, αυτή η πνιγηρή ατμόσφαιρα γύρω δεν ξέρω που θα βγάλει…

* Τώρα, για να είμαι ειλικρινής, την τελευταία ώρα συνεχώς κοιτούσα το ρολόι μου. Είχα το νου μου στους ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ. Το συγκρότημα που σφράγισε τα ακούσματα της εφηβείας μου, απόψε σμίγει ξανά μετά από 11 χρόνια (1997, ουάου, Β’ Λυκείου) στο πάρτυ για τα τρία χρόνια της Lifo. Κατά έναν παράξενο τρόπο απόψε γιορτάζει το παρελθόν μου. Λαοκράτης Βάσσης και Στέρεο Νόβα. Δυο κόσμοι ολότελα ξεχωριστοί, κι όμως τόσο κοντά μέσα μου.

*Έφυγα σφαίρα από την Πανεπιστημίου. Κατεβαίνοντας από την Ομόνοια στην Πειραιώς κολλάω στην κίνηση. Απίστευτο μποτιλιάρισμα. Να πηγαίνουν στους ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ όλοι αυτοί; Μια ώρα αργότερα, κι αφού στο αυτοκίνητο ζεσταίνομαι ακούγοντας τα ξεφτισμένα από το χρόνο cd τους φτάνω στο εργοστάσιο Μπήτρου στην Πέτρου Ράλλη, δίπλα από τα Μπισκότα Παπαδοπούλου (άλλο πανηγύρι της εφηβείας αυτό!). Είμαι μόνος, παρκάρω βιαστικά σ’ ένα ξεκοιλιασμένο πεζοδρόμιο, από μακριά μου έρχεται ένας ήχος ηλεκτρονικός, γνώριμος από εκείνη την, όχι μακρινή, εποχή.

* Τους πρόλαβα όταν βγήκαν ντυμένοι ζαχαροπλάστες στη σκηνή. Έχει απίστευτο κόσμο, αν και πολλοί φαίνονται άσχετοι που ήρθαν για το τζάμπα. Δεν θυμάμαι αν ο Μιχάλης ή ο Κωνσταντίνος φορούσε μαύρα γυαλιά. Ή μάλλον δεν έβλεπα. Από την κοσμοπλημμύρα δεν μπορούσες να πλησιάσεις. Ο στίχος των ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ και η αισθητική τους άποψη γρήγορα με ξεμπλόκαραν από την τεστοστερόνη του ροκ. Ο ήχος τους είναι βγαλμένος από τους φωταγωγούς και τις ταράτσες των άθλιων πολυκατοικιών που μεγαλώσαμε στο κέντρο της Αθήνας.

* Ώρα 1 παρά τη νύχτα. Στέκομαι και απολαμβάνω. Τους κοιτώ μετά από τόσα χρόνια μαζί και σκέφτομαι τη ζωή και το θάνατο. Μπορεί να ξαναγεννηθεί ό, τι πεθαίνει; Ζει με άλλη μορφή; Όλα για πόσο;

* Στο «Μικρό Αγόρι» αφέθηκα, έγινα! «Κανένας στα σχολεία δεν σου έμαθε τίποτα/και από τα τελευταία θρανία χάζευες τα σύννεφα», εγώ τι κάνω στο σχολείο σήμερα; Στο «Παζλ στον αέρα» θυμήθηκα τα κλειστά κλαμπ της συμφοράς, τα χαμένα βράδια, πρόσωπα που έχουν ξεθωριάσει σαν παλιές φωτογραφίες. Στη «Νέα Ζωή 705» διασταυρώθηκα με το δικό μου «Περισσός 605» που στα 16 μου ήταν το λεωφορείο-πέρασμα στην ελευθερία των Εξαρχείων και του κέντρου.

* 45 λεπτά έπαιξαν όλα κι όλα. Τόσο κράτησε και το φλερτ με την εφηβεία. Ύστερα ανέλαβαν οι dj. Έκατσα καμιά ώρα και έφυγα. Στις 03:00 έπεσα ξερός στο κρεβάτι για ύπνο.

* Αύριο γιορτάζει ο αδερφός μου.