Σάββατο βράδυ με φίλους. Μια ωδή

Σε μιαν άκρη της πόλης, στην εφηβική γειτονιά μου που παρέμεινε γειτονιά μου ως σήμερα, τον Περισσό, μια δεκαπεντάδα φιλαράκια, αγόρια και κορίτσια, βρεθήκαμε σε ένα σχεδόν υπόγειο πάρτυ στο σπίτι του  Χρήστου. Δεν είχα διάθεση, κάτι δικά μου τέλος πάντων, αλλά η δύναμη της παρέας με παρέσυρε και μου γράσαρε τα κουράγια. Είναι κάτι διαβολεμένες μέρες που χωράνε σε λίγες ώρες όλη την γκάμα των συναισθημάτων, από την Κόλαση στον Παράδεισο και τούμπαλιν. Κάθε φορά που θολώνω, το μέλλον μου μού φαίνεται πιο άδηλο κι απ’ της Ελλάδας, πιο αμφίβολο κι απ’ το ευρώ. Αλλά κάποιοι με περιμένουν για να μου κάνουν ενέσεις ελπίδας. Σκέφτομαι πόσο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν οι παρέες ήταν πιο ανοιχτές, αν τα ζευγάρια βάζανε πιο πολύ στις ζωές τους τα παρεάκια τους, αν στυλώνουμε το βλέμμα κάθε που κάποιος απευθύνεται στο πρόσωπό μας.

Τα ζευγάρια πάντα φεύγουν νωρίς στα πάρτυ, στο τέλος μένουν οι καλοί (λέμε τώρα), για να μην πω και για τη συνήθεια που έχουμε κάποιοι να ξεγελάμε την παρέα, τη νύχτα και τον χρόνο και φεύγοντας και καληνυχτίζοντας, να χωνόμαστε στο αυτοκίνητο και να πηγαίνουμε στο τελευταίο στέκι που απομένει ανοιχτό και περιμένει καρτερικά τους τελευταίους τρεκλίζοντες θαμώνες.

Όλα ήταν όμορφα κι απλά απόψε. Η κουβέντα με τα κορίτσια πέρασε από ωραία προσωπικά μονοπάτια. Ελένη και Χριστίνα ψηλαφούν τα πρώτα σημάδια απ’ τα δικά τους τραύματα. Ο Άρης πάντα εκεί, πιστό σκυλί και σιγουριά, γέμιζε το ποτήρι με Dimple και ας τέλειωσαν τα παγάκια, ο Χρήστος άψογος οικοδεσπότης με καπέλο ‘30ς στο κεφάλι έδινε ρυθμό. Τα τρουφάκια και οι καριόκες της Τόνιας έγιναν ανάρπαστα, ο Νίκος πρακτικός και πρόθυμος να καθαρίσει μια εκκρεμότητα που έχω με το Πλαίσιο, ο Γιώργος έπιασε πάλι την ατομική μου ατμόσφαιρα και την απέδωσε στο μέτρο της με ψύχραιμη αταραξία, η Χαριτίνη έχασε στο πόκερ που στρώθηκε μετά τις 3 σε ένα τραπέζι με μια μάλλινη κουβέρτα για τσόχα, αλλά χαμογελούσε και σιγοντάριζε με επιφωνήματα την ώρα που έβαζα τις μουσικές μου σε μια γωνιά με το Youtube σε πλήρη δράση και σκεφτόμουν με νοσταλγία το άλλο φιλαράκι μας που είναι φαντάρος στη Λήμνο και πολύ μας έλειψε κι απόψε.

Καθόμαστε και γράφουμε μαλακίες για δήθεν ήρωες και φευγάτους τύπους την ώρα που οι αληθινοί μας ήρωες είναι οι άνθρωποί μας, φίλοι, αδέρφια και γονείς. Αν έχω ένα χρέος ανεξόφλητο σ’ αυτούς είναι κάποιες σελίδες που δεν μπόρεσαν ποτέ να γεμίσουν το λευκό χαρτί, παρότι έχουν ξεχειλίσει το άγραφο εσώψυχο βιβλίο της ζωής μου.

Σαν μεθυσμένο καράβι έφυγα από το πάρτυ, όπως μ’ αρέσει να φεύγω πάντα. Βιαστικά, χωρίς μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς, βγήκα στη νύχτα και τη βροχή. Περπάτησα 200 υπέροχα μέτρα, αργά, πολύ αργά, στη βροχή, μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου. Οι δρόμοι υγροί, το κεφάλι μου στραμμένο στον ουρανό, νερό έτρεχε ηχηρά από ένα τσίγκινο μπαλκόνι, παντού ερημιά και τα φώτα κλειστά στα δωμάτια των πολυκατοικιών. Πόρτες και παράθυρα κλειστά, κανείς δεν είναι πουθενά. Βάζοντας το κλειδί στην πόρτα, ένα χαμόγελο είχε σχηματιστεί ήδη στα ξερά χείλη μου. Ήδη είχα σκεφτεί τις πρώτες γραμμές μιας καινούργιας ανάρτησης. Η γυμνή νύχτα τότε χώθηκε στη σπηλιά της και σιγοψιθύρισε ασθμαίνοντας: αύριο πάλι.