Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008



Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή 9.12.08



Συνεχίζουμε λοιπόν το ξεβράκωμα με τη δημοσίευση των ημερολογιακών σημειώσεων του Δεκέμβρη. Παρακάμπτουμε την Κυριακή της πορείας στη ΓΑΔΑ και πάμε στη θρυλική Δευτέρα της φωτιάς.

*Βράδυ Κυριακής. Ο υπουργός Παιδείας πήγε στο Ολυμπιακό Στάδιο να δει την ΑΕΚ. Το Σάββατο ήταν λέει στα μπουζούκια σε κάποιον Μακρόπουλο. Δηλώσεις πένθους έκανε δυο μέρες μετά.

*Γράφω με κόκκινα μάτια. Είναι αργά και η νύχτα δεν ησυχάζει με τίποτα.

*Το πρωί στο Σχολείο. Τα παιδιά έκαναν αποχή από τα μαθήματα σε ένδειξη πένθους προς τον Αλέξη. Σωστά, αλλά λυπάσαι καθώς δεν βλέπεις περιεχόμενο πίσω από την πράξη. Το ξεχαρβαλωμένο σχολείο καθρέφτης μας.

*Το απόγευμα κατεβαίνω στην πορεία. Πριν πάω στα Προπύλαια περνώ από Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Ψυχεδελικά γκράφιτι σκεπάζουν τον ανείπωτο πόνο. Πολύς κόσμος σε στάση προσοχής και σιγής. Φεύγω και συναντιέμαι με 3 παλιούς μαθητές μου. Σαν ενστικτωδώς με αναζήτησαν, φοιτητές πια, και βγήκαμε μαζί στο δρόμο. Ωραία εικόνα σκέφτομαι. Είναι η πρώτη τους φορά σε πορεία, το βάπτισμα του πυρός κυριολεκτικά. Τον Γ. τον παίρνει συνεχώς τηλέφωνο η μαμά του ανήσυχη.

* Όπως πάντα, κινούμαι μέσα στην πορεία ακατάστατα, μπαίνω από όλα τα μπλοκ, παραμένω κυρίως παρατηρητής. Δεν είναι ο κόσμος που ξέρουμε αυτός που έχει κατέβει στο δρόμο. Δεν είναι οι συνδικαλιστές και οι αριστεριστές, τα κομματόσκυλα και οι αντιεξουσιαστές. Είναι εσύ κι εγώ. Η ευκαιρία που ψάχναμε.

*Στην πλατεία Κοραή μας χτυπάνε αλύπητα με χημικά. Χάνουμε το φως μας, βήχουμε, φτύνουμε, χάνω από δίπλα μου τα παιδιά, που πήγαν; Η πορεία έχει πολύ κόσμο, αλλά από νωρίς φαίνεται ότι θα γίνουν έκτροπα. Πολύχρωμο το πλήθος, παιδιά καθώς πρέπει, μεγάλοι και πολύ μεγάλοι. Είδα γιαγιά να πετάει πέτρα, κοριτσάκι 12 χρονών να πετάει νεράτζια σε αστυνομικούς, μανάδες να φωνάζουν σε μπάτσους, ανθρώπους να υψώνονται, να ομορφαίνουν, να βγαίνουν από τη μιζέρια. Να συνομιλούν με τις φλόγες. Στα πρόσωπά τους η οργή, πέτρινα βλέμματα που σπάνε τζάμια με μια ματιά. Πολλοί απόψε νομίσαν ότι φόραγαν μαύρα ρούχα και κρατούσαν κόκκινες παντιέρες. Οι τράπεζες πλήρωσαν τη μανία του πλήθους. Ο κόσμος στην πορεία παρακολουθεί έκπληκτος απίθανους τύπους να μπαίνουν στην πορεία και να σπάνε. Υπάρχει ανοχή. Κάποιοι τολμηροί τους βρίζουν. Η Παπαρήγα κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι χαϊδεύει αυτιά κουκουλοφόρων. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Πανεπιστημίου και Σταδίου δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Ούτε τα μάρμαρα.

*Γελοίο το ΚΚΕ, καλά περιφρουρημένο, από κάτω μας, περνάει από την Αιόλου στο Μοναστηράκι και από εκεί Ερμού και Σύνταγμα μην και το λερώσουμε. Μικροαστισμός όπως πάντα, μοναχοφαϊσμός, εθνολαϊκισμός, συντηρητικούρα.

* Η πορεία τελειώνει στη Φιλελλήνων. Στο Σύνταγμα γίνεται χαμός, το μετρό κλειστό, τρόπος δεν υπάρχει να γυρίσουμε, ούτως η άλλως δεν σκοπεύουμε. Κάνουμε μια μεγάλη βόλτα, στο Ζάππειο μας σταματούν μπάτσοι της ομάδας Δέλτα, ο μαθητής μου ο Γ. έχει σχολική τσάντα και μακριά μαλλιά, ε βέβαια τον σταματάνε, τον ξεψαχνίζουν, τον αφήνουν, φεύγουμε. Γυρίζουμε από το Παναθηναϊκό στάδιο, στη Ρηγίλλης ανεβαίνουμε πάλι στο κέντρο. Το Κολωνάκι σπασμένο, αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, κάπου μακριά ακούγεται κρότος, καπνοί στον ορίζοντα.

* Η εικόνα της Αθήνας είναι «δεν πιστεύω στα μάτια μου». Δεν είναι εύκολο να γίνει η αναγνώριση αλλά νομίζω εξέγερση είναι αυτό που ζούμε. Η εικόνα της πόλης είναι νεκρή φύση!

* Η ώρα περνάει, η νύχτα βαθαίνει, παντού φωτιές, σπασμένα τζάμια, θρύψαλα, μανία, τρόμος, απόγνωση, ένας πολιτισμός παίρνει πίσω αυτό που μας δίνει. Το μέτρο έχει χαθεί. Γυρίζω στο σπίτι, ανοίγω την τηλεόραση και αισθάνομαι ότι έβλεπα άλλον αγώνα. Εικόνες βιβλικής καταστροφής, πολεμικές ανταποκρίσεις από τη Σταδίου, την Ερμού, τη Σκουφά. Κανένα πλάνο από το πλήθος που φώναζε, αλήθεια φώναζε, κι ας μην ήξερε τι.

* Η Ελλάδα είναι ένα διαρκές έγκλημα. Ό, τι σπέρνεις θερίζεις.

*Πανέμορφο το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

*Φέτος θα στολίσουμε μαύρα.

* Οι φωτιές φωτίζουν κι απόψε τα όνειρά μου. Αύριο θα ξυπνήσω αργά. Το ΥΠΕΠΘ έκλεισε τα σχολεία. Αύριο η κηδεία του μικρού νεκρού.